Bemoediging 23 april Bemoediging 23 april
Bij ons thuis heeft sinds enige tijd iedereen een rol in de afsluiting van de avondmaaltijd. Ieder op een eigen dag komt met een inspirerend stukje, een filmpje, een citaat, een vraag, een bijbelgedeelte of wat dan ook maar, wat die dag iets bij hem/haar opriep. Vaak volgen mooie gesprekken.
Gisteren kwam mijn vrouw met deze tekst. Ze vond het een mooie tekst en ik herkende hem omdat ik hem wel eens in een preek gebruikt had:
Ik vroeg om kracht
en God gaf mij moeilijkheden.
Ik vroeg om wijsheid
en God gaf me problemen.
Ik vroeg om voorspoed
en God gaf me hersens en spieren.
Ik vroeg om moed
en God gaf me gevaren.
Ik vroeg om liefde
en God gaf me mensen met moeilijkheden.
Ik vroeg om gunsten,
en God gaf me kansen.

Ik kreeg niets waarom ik vroeg;
ik kreeg alles wat ik nodig had.

De tekst zelf spreekt velen aan. Maar weinigen weten dat het een tekst is die aan Pater Damiaan wordt toegeschreven, wiens sterfdag net achter ons ligt: 15 april. Pater Damiaan was een rooms-katholieke geestelijke, die werkzaam was in tijden van besmettingsgevaar van een ziekte, die werd overgebracht door ademhaling, hoesten en niezen – en anderhalve meter afstand bestond nog niet: lepra, in de bijbel melaatsheid genoemd. Het is een nare ziekte die begint met huidproblemen en eindigt met uitval van vitale organen. Dodelijk dus. Maar dan ben je al weer jaren van ontmenselijking verder.

Tot priester gewijd op Hawaiï (1864) kreeg pater Damiaan door dat er op Molokai, één van de eilanden, een soort leprakolonie was met 816 leprozen. In 1873 gaat hij er werken en dat betekent gaandeweg een enorme verbetering in leefkwaliteit qua hygiëne en materieel. Hij bouwt een kerk, legt wegen aan, is wisselend dokter, timmerman, ziekenverzorger, begrafenisondernemer, doodskistenbouwer, gravengraver. Er komt orde in de kolonie nu wetten worden nageleefd, degelijke huizen worden gebouwd en er zelfs een school komt. Het wordt een bloeiende parochie van levend christendom.

Natuurlijk ontkomt ook pater Damiaan niet aan de ziekte. Eind 1884 wordt bij hem lepra vastgesteld en langzaam als deze ziekte mensen sloopt, sterft hij in 1889, nog maar 49 jaar oud.

Het verhaal van pater Damiaan is een verhaal van zelfopoffering, van eindeloze liefde in navolging van Jezus. Je vraagt je onwillekeurig af, wat zo’n verhaal betekent in tijden van corona: de overeenkomsten zijn duidelijk, maar verschillen zijn er ook. Zo zul je in een samenleving, waarin geen kolonie van coronapatiënten is, moeten oppassen om zelf geen verspreider van ziekte te worden. Ook hebben wij te maken met onze eigen naasten, die we niet moedwillig in gevaar mogen brengen.

Toch blijft het levensverhaal van pater Damiaan inspireren, misschien wel omdat het een icoon is van Jezus’ liefde in ‘onze’ tijd. Daarom voor vandaag de vraag: bent u geraakt door de woorden en het leven van pater Damiaan? En kunt u ook benoemen, wat u geraakt heeft?

HB
 
terug