Dit is de laatste corona bemoediging ! Dit is de laatste corona bemoediging !
Hetzelfde? Nee, dezelfde!

Aan mij is de ‘eer’ om als initiatiefnemer van de coronameditaties de laatste te schrijven. Ik ben ermee gestart toen in maart de kerk opeens dichtging. Zondag 13 september – zo’n half jaar later! – beginnen de kerkdiensten weer en dus houden we ermee op, ook al is de coronacrisis nog lang niet bezworen. Ik schrijf ‘we’ – want het was mooi dat collega’s en zelfs enkele gemeenteleden mee gingen schrijven: hartelijk dank voor alle bijdragen.

Een rode draad door onze tientallen meditaties, overwegingen, columns, gedichten en liederen was de ervaring dat we in een andere tijd leven. Nog nooit heeft een van ons meegemaakt dat we niet naar de kerk kunnen: niet vanwege vervolging, waar helaas veel voorbeelden van te noemen zijn in de geschiedenis en wereldwijd, maar vanwege een onzichtbare vijand. En wie had in maart kunnen indenken dat we een nieuw kerkelijk seizoen moeten opstarten terwijl onze handen nog steeds zijn gebonden en onze mond voor de lofzang is gesnoerd.

Een andere rode draad was, dat we in onzekere tijden terugvallen op onze kern. We schreven hoe we ontdekten dat we op anderhalve meter afstand er toch voor elkaar kunnen zijn; dat we weer en meer baden voor de mensen in ziekenhuizen, tehuizen, gevangenissen, instellingen en ga maar door; dat we zelfs creatief werden in online vieringen vanuit de ervaring dat de Schrift nieuw tot ons sprak.

Het is de rode draad dat we grondig zijn gaan merken dat het op ons geloven aankomt. Gewoonten voldoen niet meer: we zijn allemaal meer of min uit onze comfortzone gerukt. En we kunnen niet meer zeggen dat we teruggaan naar hoe het was. Want met velen zie ik geen enkele aanleiding om te verwachten dat we binnen een half jaar weer naar de kerk kunnen zoals vroeger. Het kon nog wel eens een jaar duren. En dan zijn we anderhalf jaar verder!

Vroeger lijkt voorgoed voorbij. Misschien maakt dat het begin van het nieuwe seizoen na de zomervakantie ook wat landerig. We voelen aan wat we nog amper hardop durven zeggen: het wordt niet meer zoals het was. Ja, over lange tijd lijkt het er misschien wel weer wat op. Maar bedenk wel dat we tegen die tijd volop met de financiële gevolgen van corona en van jarenlange tekorten te maken krijgen.

Vroeger is voorbij en de toekomst wordt echt anders. Wordt een mens daar vrolijk van? Of schrijf ik u nu in de put? Nee, men zegt vaak dat ik (te?) optimistisch ben. En hopen beschouw ik als een wezenlijke opdracht (!) van de kerk. Dat vergeten we wel eens, maar we kunnen en mogen niet zonder hoop leven. Het is met hopen net als met geloven en liefhebben: ze zijn de adem van ons leven.

Het symbool van de hoop is het anker. Hoop slaat op drift en uiteindelijk stuk tegen de klippen van de tijd, als dat anker geen vaste grond gevonden heeft. Daarom wil ik graag als vaste grond die schitterende tekst van Hebreeën 13:8 voor onze toekomst meegeven: ‘Jezus Christus blijft dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid!’ In de tijd verandert het gezicht van God en in de loop van ons leven leren we Hem geregeld nieuw kennen. Maar zijn volkomen liefde, die Hij in Christus gaf, telt nog steeds en blijft tellen.

Wat was, is voorbij; wat komt, weten we nog niet. Maar Hij die was, is er nog steeds en zal er dus zijn. Hoe we veranderingen ook gaan beleven, we zullen niet losslaan en doelloos dwalen als we ons anker in Hem hebben.

Onze coronameditaties stoppen nu. Mag Hebreeën 13:8 blijven en in ons hart geprent staan.

HB
 
terug