Bemoediging 15 mei Bemoediging 15 mei
Het corona-virus houdt ons gegijzeld. In velerlei opzichten. Genadeloos heeft het toegeslagen. Het lijkt ondertussen aan kracht te hebben ingeboet, maar zijn ziekmakende, adembenemende en zelfs verstikkende tentakels zullen nog lang voelbaar blijven. Een straf van God? Ik mag waarachtig hopen van niet. Een waarschuwing aan de mensheid? Wellicht.
Het doet me denken aan natuurgeweld dat zich in uiteenlopende vormen en gradaties manifesteert.
In het volgende gedicht heb ik geprobeerd deze gedachten te verwoorden.


De zee

Ze huilt
tranen van zout
Ze schreeuwt
tegen de wind
Ze brult
in de branding
Haar golven
roepen om hulp

Wie ziet haar?
hoort haar?
troost haar?
Wat drijft haar?
beweegt haar?

Vloed zwelt aan
eb maant tot rust

Zie de mens
die huilt
die schreeuwt
die brult
die roept

Hij wordt gezien
gehoord
getroost
gedreven
door die Ander
die bewogen is

Klaas Boeijinga

H.B.
 
terug