Bemoediging 22-24 juni Bemoediging 22-24 juni
Pas zaten we met een stuk of tien mensen te vergaderen. Niet meer digitaal, maar ‘gewoon’, zij het op 1,5 meter afstand van elkaar. Eén van ons deed de opening. Ze vertelde een heel persoonlijk verhaal. Als afsluiting van haar verhaal wilde ze laten zingen. Een lied waar voor haar een bijzondere herinnering aan verbonden was.

Ik aarzelde. Het wordt op dit moment sterk afgeraden om te zingen. Het risico om daarmee het virus te verspreiden lijkt vrij groot. Tegelijk zat ik nog helemaal in wat ze daarvoor had verteld. Ik had niet direct de helderheid van geest om te zeggen dat het toch echt niet zo’n goed idee was om nu te gaan zingen…

Gelukkig was een ander sneller in zijn reactie. Hij behoedde ons voor dingen waar we achteraf misschien spijt van hadden kunnen krijgen. We besloten het lied samen hardop te lezen, en niet te zingen.

Achteraf zeg ik: misschien vat dit ene moment wel de hele situatie samen waar we ons op dit moment in bevinden. Inmiddels kennen we de beperkingen die ons zijn opgelegd. Meestal lukt het aardig ons leven daaraan aan te passen. Naast niet zingen zijn dat bijvoorbeeld: 1,5 meter afstand houden van niet-huisgenoten, geen handen schudden en niet knuffelen. Maar er zijn van die momenten dat je het gewoon vergeet. Dat het ongemakkelijk wordt. Dat het pijn doet. Het ‘nieuwe normaal’ went uiteindelijk nooit.

Misschien moet je wel zeggen: we zijn als mensen ook geschapen om te zingen. En net zo goed: om elkaar nabij te zijn en lief te hebben. Al is het nu noodzakelijk. Het is ook niet normaal dat al die dingen op dit moment niet kunnen. Laten we hopen en bidden dat daar snel verandering in komt. Laten we hopen en bidden om kracht om het vol te houden als dat nog even op zich laat wachten. En laten we daarbij ook niet vergeten om te blijven zien naar die mensen die door alle ellende van dit moment extra zwaar getroffen worden. Dichtbij en ver weg.

K. H.

 
terug