|
Kerk & Klimaat
Kerk & Klimaat
Als leden van de kerk voelen we ons geroepen om ons met kerk&klimaat bezig te houden. We worden gedreven door onze zorgen om de toekomst van de aarde. Maar ook worden we gedreven door liefde voor de prachtige, ontzagwekkende schepping en door de verwondering over hoe zij in elkaar zit. Die liefde strekt zich ook uit tot medemensen en medeschepselen die lijden onder klimaatverandering. We willen vanuit ons geloof iets bijdragen aan de toekomst van de wereld die ons draagt en omvat. Op deze wijze hopen we Christus na te volgen. Als brenger van Gods koninkrijk op deze aarde heeft Jezus geopenbaard dat het goede leven in Gods ogen sterk draait om herstel van relaties. Dat de relatie tussen mensen en God in Christus hersteld is, lijkt ons een sterke motivatie om de Schepper in het dagelijks leven te eren door te eerbiedigen wat Hij met zijn schepping voor ogen heeft. We hebben daarom het sterke vermoeden dat het volgen van Christus ook heilzaam is voor onze relatie met andere schepselen en met de aarde. We gebruiken het woord schepping: niet in tegenstelling tot een evolutionair wereldbeeld, maar als verwijzing naar onze God, van Wie wij geloven dat Hij als Schepper achter onze werkelijkheid zit. Hij is niet alleen de maker, maar ook de eigenaar: “van de Heer is de aarde en alles wat daar leeft” (Psalm 24:1). Voor zover de aarde in mensenhanden gegeven is (vgl. Psalm 8), is het eigenaarschap nooit veranderd: het is in bruikleen gegeven en het is de verantwoordelijkheid van de mens om een goede rentmeester te zijn: hovenier in dienst van de Schepper. Het is aan de mens om haar in goede of betere staat door te geven aan het nageslacht of terug te geven aan God. Daarnaast kunnen de aarde en het heelal ook beleefd worden als een kenbron van God: God spreekt ons aan via de bijbel en via de schepping. De relatie tussen de mens en de schepping is echter ernstig verstoord. In het oerverhaal over de schepping zien we gebeuren dat Adam en Eva van God vervreemd raken door alles te willen hebben, terwijl ze al in het paradijs zaten. De consequentie is dat ze alles verliezen en buiten het paradijs terechtkomen. De klimaatverandering van nu lijkt veel of zelfs alles te maken heeft met een dergelijke grenzeloosheid van de mens, waardoor we mogelijk zullen verliezen wat ons nog rest. Telkens als we een deel van de schepping onherstelbaar beschadigen en aan het verdwijnen van soorten bijdragen komen we de voorwaarden niet na, waaronder we de aarde in bruikleen kregen. Omdat God als Schepper achter alle leven en levensvormen schuilgaat, kunnen we elk menselijk handelen dat de schepping beschadigt, zonde noemen en als rebellie tegen de Schepper beschouwen. Voor gelovigen is dus niet alleen de relatie met de medeschepselen en de aarde in het geding, maar ook de relatie met de Schepper. Klimaatcrisis is behalve een politieke uitdaging en een moreel vraagstuk een geestelijke crisis: we hebben niet alleen onszelf, onze medeschepselen en de aarde ermee, maar doen onze Schepper tekort. Omgekeerd lijkt in een duurzamer leven de belofte schuil te gaan van een geestelijke opstanding. Zoals Jezus de werkelijkheid behandelde vanuit het geloof en de hoop dat het koninkrijk dat komt (en zo kwam het koninkrijk ‘onder ons’), zo mag ook de mens de schepping behandelen vanuit het geloof in de nieuwe aarde die komt. In Jezus’ leven en sterven werd Gods goedheid zichtbaar. We geloven dat, door Christus te volgen, Gods genade opnieuw ‘onder ons’ kan komen. Ook geloven we dat die genade zich niet beperkt tot herstel van intermenselijke relaties en de relatie tussen God en mens, maar dat zij zo groot is dat ze alle relaties kan helen: ook de geschonden relatie tussen mens en schepping (Johannes 3:16: de wereld!). We geloven dat de Geest van Christus verandering in een mens bewerkt: van een grenzeloze mens naar een mens die niet meer neemt dan haar/hem toekomt – een mens die liever gunt dan graait. We bemoedigen elkaar in het geloof dat de nieuwe aarde op deze aarde zal aanbreken, al is de vrees dat de aarde in vernietiging eindigt, groot en reëel. Vanuit ons geloof erkennen we dat we als mens een bijzondere plek in de schepping innemen. We zijn volgens de bijbel geschapen naar Gods beeld. We horen hierin dat we als mens de enige schepselen zijn die de verantwoordelijkheid voor het welzijn van de schepping te dragen hebben gekregen: we zijn in de verhouding van woord (God) en antwoord (mens) geplaatst. Als werkgroep hopen we elkaar en anderen te stimuleren om de eigen verantwoordelijkheid onder ogen te durven zien en te nemen: niet als betweters, maar als gelijken die we zijn, onverbeterlijke zondaars die hopen dat de Geest in hen aan het werk wil – tot eer van Gods naam en tot heil van de schepping. Samenvattend kunnen we zeggen dat geloof, hoop en liefde voor ons leidend zijn als het gaat over de schepping:
MissieOnze missie is om binnen de PKN van Ommen en waar mogelijk daarbuiten bij te dragen aan de bewustwording van de ernst van de situatie en aan de uitdaging van ons geloof zoals hierboven verwoord. Hierin kan met andere kerken samengewerkt worden.We hopen bijbelse, theologische en ethische verdieping ten aanzien van duurzaamheid te bevorderen, de beleving van de natuur te stimuleren en zo praktisch mogelijk bezig te zijn. Dit laatste geeft handen en voeten aan de klimaatvraagstukken die op ons afkomen en is bedoeld als praktische stimulans voor wie het maar wil om duurzamer te gaan leven. Praktijk van de werkgroepOp vier terreinen denken we dat we actief kunnen zijn als werkgroep:a) Techniek en innovatieve ontwikkeling. Wat betekent dat voor ons en wat kunnen we er praktisch mee? b) Natuur (bijv. omgeving, van genieten, boer en natuur/schepping) c) Christelijke identiteit (theologie, theologische verdieping, praktisch-ethische overwegingen, cursussen) d) DOEN (bijv. de duurzame huishouding; groene kerk; voedselthematiek) | ||
| terug | ||