Update van SOVO Update van SOVO Van Dianne (ons contact persoon) kregen wij  ( vandaag 28 februari) het  onderstaand bericht . Ze is met twee van haar jongste kinderen  naar Hongarije gegaan om vandaar uit de hulp te coördineren. Haar man en oudste dochter van 18 jaar zijn in Oekraïne gebleven.     Het is tijd voor een update. Er is zoveel gebeurd in de laatste dagen dat het voelt als weken. Hier zeggen ze nu: je weet niet meer of het donderdag of vrijdag is, maar we praten over dag 1, dag 2 na  het begin van de oorlog. Hoelang gaat het duren? Niemand die het weet. Wat wel duidelijk is dat het Oekraïense leger erg klein is, maar krachtig de strijd levert. Terwijl ik dit schrijf ben ik één dag in Hongarije. Het grote dilemma dat naast alle zorgen en werken in mijn hoofd zat, was de vraag: Moet ik vertrekken met de kinderen en zo ja, wanneer dan. Ik heb gebeden of God me dat wilde duidelijk maken. Toen ik vrijdagavond een telefoontje kreeg van de broer van Petro of ik zijn vrouw en drie kleine kinderen wilde evacueren naar Hongarije kwam het voor het eerst op me af: zal ik gaan? Daarna werd ik gebeld door Petro’s zus vanuit haar schuilkelder.  Ze zei: ik heb het op mijn hart om jou te zeggen: ‘Ga’. We hebben erover gesproken en gebeden en zijn rustig gaan slapen, maar je slaapt wel heel licht in deze dagen. Ieder geluid hoor je en je vraag je direct af: ‘Waar komt dit van vandaan?’ Zaterdagmorgen werd ik wakker en de zekerheid om te vertrekken was weg. Maar ik ging naar mijn familiemeeting en daar was mijn schoonzusje. Koffers gepakt, klaar en vastbesloten om te vertrekken. Een andere zus van Petro vroeg mij om te gaan. Omdat ik vanuit Hongarije veel meer kan regelen voor de vluchtelinghulp. Petro’s zus vroeg aan Anna -Vera bereid was om te blijven en een belangrijke taak in de vluchtelingenhulp te willen gaan vervullen. Ik zag in de blik van mijn oudste dochter volledige zekerheid en de wil om in Oekraïne te blijven en te dienen. Ik heb haar toen mijn zegen gegeven. Zo vielen de puzzelstukjes in elkaar en zijn we weggegaan .         Afscheid nemen was heel zwaar, daar wil ik niet te veel aan terugdenken. Het is hartverscheurend. Echt! Aan de andere kant was het dilemma weg, want zo kon ik een jong gezin in veiligheid brengen en ook onze Eduard en Liza. Voor hen werd het ook tijd. Want kinderen begrijpen misschien niet alles, maar ze krijgen heel veel mee. We probeerden hun niet te veel nieuws te laten zien, want de beelden zijn verschrikkelijk. En toen dacht ik: deze beelden mogen niet op hun netvlies gaan staan. Ik kan ze daarvoor behoeden door ze mee te nemen naar Hongarije. Ik zie nu dat ze hier zichtbaar ontspannen. Eduard vooral, hij kwam dagelijks naar me toe met de vraag: ‘Wanneer komt de oorlog naar ons toe?’ En dan moet je je eigen onzekerheid tonen en vertellen dat we het niet weten. Steeds weer opnieuw. Nu zie ik dat hij die spanning kan loslaten. Ook voor mijn eigen gezondheid is het beter zo. Daar had ik tot op het moment van vertrek weinig bij stilgestaan. Nu voel ik overal spierpijn, de stress gaat toch lichamelijk in je te zitten. En stress is een trigger voor MS-symptomen. Ik ging steeds slechter lopen dus ook voor mijzelf is het beter zo. Maar mentaal zal het zwaar zijn.  Ik troost me met de gedachte dat ik hemelsbreed helemaal niet ver bij mijn dierbaren vandaan ben. En dat mijn functie hier van essentieel belang is: het opzetten van vervoer tussen Nederland en Duitsland naar Oekraïne met hulpgoederen voor Oekraïne. Dat vele werken geeft afleiding. We zijn nu een dag hier en ik ben alleen maar aan het bellen en appen. Mijn taak is om hier een hulplijn op te zetten, transporten van Nederland naar Oekraïne organiseren, de chauffeurs hier te ontvangen om even bij te komen van de reis. Een hele dagtaak inmiddels.            Maar we zijn geraakt en ontroerd hoeveel hulp er gegeven wordt.  De draagkracht van de Oekraïners is oersterk.  Het hele land zet zich in op allerlei manieren. Maar de Oekraïners geven niet zomaar op. Ja, het is en ongelijke strijd, zoals Goliath tegen David. De vluchtelingstroom is heel groot, dat zag ik met eigen ogen toen ik aan de grens was. velen autos stopte en mannen namen afscheid van vrouw en kinderen, die vervolgens te voet verder gingen. dan besef je de gevolgen van een oorlog voor zoveel gezinnen. Vluchtelingen die aankomen in onze provincie hebben soms dagen in een auto gezeten omdat er een file vorming was door heel Oekraïne naar het westen. Honderden mensen zijn al opgevangen door onze grote Bernyk-familie en hun vrienden. Sommigen komen slapen en eten en gaan door naar de grens met Europa. Maar er zijn er ook velen die in onze regio willen blijven. Daar is nog meer hulp voor nodig. Ons huis in Oekraïne en ook het gastenverblijf liggen vol met matrassen, mensen komen en gaan, op alle tijden dag en nacht. Petro ziet dat ons hele huis vol ligt, behalve de keuken en badkamer. Liza en Eduard hebben hun bijdrage ook moedig geleverd door hun kamertjes af te staan, niet wetend wanneer ze die weer terugzien. Ik heb dagelijks direct contact met Petro,  Anna-Vera en de familie en krijg lijstjes door van wat er nodig is. We willen onze transporten zo gericht mogelijk laten rijden en meegeven waar op dat moment het meest vraag naar is. Mocht u een financiële  bijdrage willen doneren dan kan dat op rekening nummer: NL26RABO 0348949715 t.n.v. Stichting Ommen Voor Oekraïne o.v.v. Oekraïne     Heel hartelijk bedankt allemaal voor jullie steun! De Oekraïners zijn jullie ontzettend dankbaar!   We vragen voortdurend jullie gebed voor alle mensen die gebukt gaan onder deze oorlog, voor ons gezin dat nu niet bij elkaar is, voor kracht om het werk vol te kunnen houden en voor vrede! Hartelijke groeten vanuit Oekraïne en Hongarije, Familie Petro en Dianne Bernyk- v.d. Lingen.

terug