Toelichting op de petitie Toelichting op de petitie
We menen in dit alles zeer zorgvuldig te werk te zijn gegaan. We hielden de petitie beknopt waarbij 2 dingen er in ieder geval in zouden moeten komen. Ten eerste onze verontwaardiging over de gruwelijke terroristische daad op 7 oktober en ons meeleven met de slachtoffers. Ten tweede: een oproep die met name opkwam voor het lot van de kinderen van Gaza en dat er alles aan gedaan zou worden dat ze voedsel en andere eerste levensbehoeften zouden ontvangen. En natuurlijk waren deze 2 dingen ook een zaak van gebed!
Gedreven door urgentie én terdege beseffend dat alles wat in Gaza gaande is niet op zichzelf staat maar staat in een bredere context en geschiedenis besloten we ons tot bovenstaande 2 elementen te beperken. We (ik K.J.) achten ons niet in staat in een paar dagen een document op te stellen dat aan alle betrokkenen recht doet. Elke opmerking die meer dan bovengenoemde elementen aan de orde wil stellen zou ja maars teweeg brengen en tekort schieten.
De petitie werd heel breed gedragen. Ik merkte dat ook buiten onze kerken. In de (besloten) Facebookgroep van Predikanten en Voorgangers waren de reacties vrijwel allemaal positief en leidden tot de overweging het Ommer initiatief na te volgen.
Het initiatief leidde niet alleen maar tot instemmende reacties. Ik licht er een paar uit.
  1. Al gauw kwam een artikel van Leon de Winter in de Telegraaf ter sprake waarin hij uitte te twijfelen aan de journalistieke integriteit van het NOS journaal. Hij gaf aan dat Israël er juist alles aan deed om de bevolking van Gaza te voeden. Ik merk dat we ook nu weer te maken hebben met tegenstrijdige berichten waarbij je niet altijd kunt weten wat nepnieuws is of niet, wat waar of niet waar is. Het eerste wat sneuvelt in een oorlog is de waarheid zei iemand eens. Ik denk dat dat waar is. Moet je je dan maar laten verlammen vanwege een niet weten en dan maar niets zeggen? Wij kozen er voor wél iets te zeggen en ik werd daarin gesterkt toen een paar dagen na het artikel de WHO (toch ook niet de eerste de beste) duidelijk aangaf dat voedselhulp door de lucht niet genoeg was. Als het daarbij zou blijven dan zou er op korte termijn hongersnood ontstaan. Oftewel we lopen niet klakkeloos achter bepaalde berichtgeving aan en niemand ondertekent zomaar klakkeloos een petitie. Het is een uiting van machteloosheid, het gevoel dat je toch iets kunt doen (naast het bidden), het gevoel dat je niet mag blijven zwijgen. Je niet laten verlammen door alle ja maars en vanuit het geraakt zijn door met name het lot van de kinderen niet niets kunnen doen.
De petitie spreekt niet van schuld of speelt Israël de zwarte piet toe maar verwoordt: ‘Concreet vragen wij u alles in het werk te stellen om de kinderen van voedsel te voorzien door bijvoorbeeld de honderden vrachtwagens met voedsel die bij de grens stil staan zo spoedig mogelijk tot Gaza toe te laten’
  1. De petitie moet toch ook naar Hamas gestuurd worden is een van de kritische opmerkingen. Ik denk dat dat op zich waar is. Waarom we dat dan toch niet gedaan hebben? In de eerste plaats zou ik zelf niet zo gauw weten waar dat naar toe gestuurd moet worden. De terroristen houden zich schuil en het postkantoor is verwoest (..). Maar niet alleen die praktische redenen spelen een rol. Wat zwaarder weegt is – zo staat in de petitie – dat wij juist vanuit onze verbondenheid met het Joodse volk deze oproep doen. Een  voorbeeld uit ons eigen sociale leven. Juist als vriend kun en durf je je vriend aan te spreken op wat in jouw ogen niet goed is of hem adviseren iets wel of niet te doen. Je gaat er van uit dat je juist vanwege je vriendschap invloed hebt en meer kunt zeggen dan ‘vreemden’. Vanuit deze gedachtegang redeneerden wij. Mijn persoonlijk mening is dat Israël meer open staat voor onze mening dan Hamas.
 
  1. Het ligt toch niet alleen aan Israël dat er te weinig voedsel is? Hamas houdt toch voedsel achter om geeft het juist aan de soldaten om de ellende van het volk te vergroten en daarmee de opinie van de wereld steeds meer anti-Israël te laten zijn? Ook deze opmerking hoorden wij. Ik wil daarop reageren door te zeggen dat we ons over al die dingen niet uitgelaten hebben omdat we niet alle feiten kennen. Dan maar niets zeggen? Nee. We zeggen heel veel: Dat honger nooit een oorlogswapen mag worden. Los van het feit of dit werkelijk zo is (!) veroordelen  wij het de honger als oorlogswapen in te zetten. Dit geldt voor Israël (als het zo is!) dat bewust voedsel tegen houdt om daarmee de druk tot overgave te vergroten als (als het zo is!) richting Hamas die voedsel achterhoudt of de verdeling van voedsel saboteert. In beide gevallen wordt honger als een (propaganda) wapen gebruikt. Tegen beide vormen keert de petitie zich!
Nogmaals: we hebben gemeend zeer zorgvuldig te handelen en meenden vanwege de urgentie niet te mogen zwijgen. Bewust benoemden we niet alles. Ik hoop dat nu duidelijk is waarom.
Onder deze toelichting staat mijn naam. Het is een persoonlijke reactie, dus niet officieel namens de beide kerkenraden, maar gelet op de wijze waarop we over een en ander hebben gesproken en besloten ga ik er van uit dat ik wat hoofdlijnen betreft dit schrijf met instemming van de kerkenraad.
Ondertussen blijven wij hopen en bidden voor alle slachtoffers. In het bijzonder voor de kinderen, de letterlijke kinderen van de rekening. Telkens weer zijn juist zij het slachtoffer van meedogenloze machten. Dat de Heer zich over hen en ons mag ontfermen!
Ds. Kest Jelsma
 
terug