World Servants, OEGANDA UPDATE! World Servants, OEGANDA UPDATE! Cinya, a lovely place in Uganda. It's nice to be here together, in our hearts forever.  Drie regels uit ons projectlied van afgelopen zomer. Geschreven door onder andere een aantal mensen uit actiegroep Ommen. Op 16 juli vertrokken we richting Entebbe. Na een flinke vertraging kwamen we aan op onze eerste overnachtingsplek, waar we nog konden genieten van een heerlijk bed. De volgende dag gingen we op reis naar Cinya. Het is duidelijk dat er een verschil zit in welvaart in het land. Hoe noordelijker we kwamen, hoe armoediger het werd, en ook hoe slechter de wegen werden. Na een behoorlijk hobbelige weg sloegen we laat in de avond af naar het weggetje dat naar Cinya leidde. Hoewel we veel later aankwamen dan gepland, kwamen er allemaal Oegandezen (ook kinderen) aangerend naar onze bus. Ze renden, dansten, zongen en zwaaiden met takken voor onze bus aan. Wat een ontzettend warm welkom! Voor veel van ons was dit een ontroerend moment. Eenmaal uit de bus werden we nog een poosje toegezongen en werd er voor ons gedanst. Daarna konden we rond 23 uur 's avonds genieten van een warme maaltijd.  De bouw werd op maandag feestelijk geopend met heel wat toespraken van mensen en natuurlijk ook weer met dansen en zingen! Nadat de bouw feestelijk geopend was, konden we op de bouw aan de slag. Elke ochtend werd de bouwdag gestart met een gebed, zingen, een schriftlezing en een overdenking van dominee Fred. De meeste dagen waren we druk met het brengen van stenen van de bakplaats naar de bouw, dat deden we met zogenoemde lijntjes! Onder luid gezang werden de stenen doorgegeven, want dag in dag uit stenen sjouwen moet wel een beetje leuk blijven. Verder werd er op de bouw druk gemetseld, waarbij we van elke Oegandees weer wat anders leerden, want het leek wel of elke Oegandees zijn eigen visie op het metselen had. Soms werd het bouwen verstoord door een flinke regen- en onweersbui waardoor we moesten rennen naar de kerk of naar onze eettent om te schuilen. In de kerk werden we vergezeld door kinderen die ons maar al te interessant vonden. Wat op de bouw erg mooi was, is dat het bouwen echt samen werd gedaan met de lokale bevolking. Zo waren er mensen die (op hun blote voeten) kwamen helpen met het doorgeven van stenen, maar ook hielpen met metselen. In de kerkdiensten werden mensen opgeroepen om te helpen waarbij ze konden helpen. Als dat niet met geld kon, dan konden ze bijvoorbeeld ook helpen met het brengen van water. Zo werd er vaak door vrouwen water gebracht, dat gehaald was uit de putten verderop. Je beseft je wel even waar je allemaal water voor nodig hebt. Voor het maken van cement heb je ook water nodig. Omdat het water halen een behoorlijke klus is, hebben we op een dag na een behoorlijke stortbui bijvoorbeeld water uit de plassen geschept om te gebruiken voor het maken van cement. De mensen zijn ontzettend dankbaar voor een regenbui, omdat ze zo afhankelijk zijn van het water vanwege hun voedsel. De mensen waren ook ontzettend dankbaar dat wij helemaal vanuit Nederland zijn gekomen om te helpen bij het bouwen van de ECD. Ze hebben zo vaak gezegd hoe gezegend ze waren en dankten God hier erg vaak voor! Ook op de bouw hoorden we vaak hoe blij en gezegend ze waren met onze hulp. Ze wilden graag van ons leren en wij leerden graag van de mensen uit Cinya. Daarnaast hebben we gezien hoe ontzettend creatief de mensen in Cinya zijn met de weinige materialen die ze hebben. Alles duurt een stukje langer en gaat niet op de manier zoals wij dat gewend zijn en niet hoe wij dat even snel en makkelijk doen, maar het lukt ze samen wel!  Wat we verder gezien hebben is dat de mensen in Cinya ontzettend dankbaar zijn. Dat ze delen van het weinige dat ze hebben. Ze vertellen dat ze vaak dansen en zingen om hun zorgen te vergeten. En wat hebben we daar vaak van mogen genieten! En wat kunnen wij daar in Nederland nog ontzettend veel van leren. Dankbaar zijn voor alles wat je van God gekregen hebt (ook als het weinig lijkt te zijn).  Ook zijn we op huisbezoek geweest. Dit was voor velen van ons ingrijpend. De mensen verdienen er weinig, hebben weinig te eten en de kleding van veel kinderen is gescheurd. Ze leven in de welbekende hutjes. De plaatjes die je altijd op tv ziet, die zagen wij nu met onze eigen ogen. Ook mochten we een kijkje nemen binnen in de hutjes. Die zijn echt klein, hangen vol met spullen en je moest er bukkend naar binnen gaan, recht op staan kon je er niet. Koken doen de mensen op een vuurtje buiten. Wat erg ingrijpend was, is dat we bij één van de house visits een man vastgebonden zagen staan met een touw aan een hutje. Hij bleek een kind doodgeslagen te hebben en psychisch ziek te zijn. Psychische zorg is er niet, dus wordt het zo opgelost. Vreselijk, zowel voor de man zelf, als voor de community, die de angst heeft dat het opnieuw zal gebeuren. Wat zijn wij in Nederland dan opnieuw gezegend met de zorg die er is. Daarnaast vroegen we naar wat er gebeurt als een vrouw niet zwanger kan raken. Mercy (van partnerorganisatie AEE) vertelde ons dat de vrouw eigenlijk een soort van verstoten wordt uit de community. Ze kan niks betekenen voor de community, maar eet wel van het voedsel. Verder is het ongesteld worden voor meisjes een behoorlijke issue. Er zijn veel school drop outs, omdat meisjes worden uitgelachen door anderen op school als ze ongesteld worden. Veel meisjes blijven daarom vanaf dat moment thuis. Meisjes die wel gaan, gebruiken bijvoorbeeld bladeren of stukken kleding. Ze zijn bezig om op scholen te zorgen voor maandverband, zodat er minder school drop outs zullen zijn.  Verder is er een bezoek gebracht aan een ziekenhuis. Er zijn een aantal artsen, die eigenlijk een duizendpoot moeten zijn. Overal mocht gewoon naar binnen gelopen worden, zonder aan de patiënt te vragen of dit gewenst was.  De ziekenhuisbedden zijn in Nederland gelukkig een stuk beter. Daarnaast is het daar zo dat de verpleegkundigen enkel zorgen voor het toedienen van medicatie. De familie moet zorgen voor het wassen, maar ook voor het eten. De familieleden slapen naast de bedden van de patiënten en als er geen ruimte is zelfs onder de bedden van de patiënten. Niemand van ons wilde hier in het ziekenhuis belanden. Er werd verteld dat een malariabehandeling zo ongeveer 10 dollar kostte. Dit kunnen veel mensen niet betalen. Er schijnen wel een aantal fondsen hiervoor te zijn waar mensen een beroep op kunnen doen. Toch sterven er nog veel mensen aan malaria, terwijl de behandeling voor ons relatief goedkoop is. Als mensen een ziekenhuisbehandeling niet kunnen betalen, moeten ze een onderpand geven (zoals een geit) om het ziekenhuis te mogen verlaten.  Daarnaast werd er een schoolbezoek gedaan. In een klas zitten normaal zo'n 200 kinderen. In het regenseizoen zijn er wat minder kinderen, omdat er dan veel kinderen op het land moeten werken. Adaptief onderwijs kennen ze er niet. Dat is natuurlijk ook niet te doen met een klas van 200 kinderen. We mochten helpen met nakijken, maar er wordt niks verbeterd in de schriftjes. Ook wordt ze niet opnieuw uitgelegd hoe iets werkt. Voor ons leek het principe te zijn 'Als je wat oppikt is het mooi, en anders: helaas..'. De schriften en materialen moeten verzorgd worden door ouders. De één kan dit wel betalen, de ander niet. Wel mooi om te zien dat de kinderen veel plezier hebben en dat de school doet wat binnen hun mogelijkheden en kennis ligt. Ook bezochten we een special needs klas. Hierin zaten vooral slechtziende en blinde kinderen, maar ook kinderen met een andere beperking. Ze vertelden dat deze kinderen vaak verstopt worden in de huizen. AEE, de partnerorganisatie van World Servants, is actief op zoek naar deze kinderen, want AEE wil ze graag naar school sturen. De kinderen kunnen ook overnachten bij deze special needs klas.  Net als in Nederland heeft de corona epidemie een behoorlijke impact gehad in Oeganda. Veel mensen kwamen thuis te zitten, mannen gingen aan de drank. Heel jonge kinderen werden verkracht door familieleden.. Terwijl een vrouw ons dit vertelde, zag je dat ze zichtbaar geëmotioneerd was.  Wat me vooral opviel is dat de mensen in Cinya zo óntzettend dankbaar waren. Dankbaar voor alles wat ze ontvangen van God, want zo ervaren zij dit echt. Ze wilden álles, maar werkelijk alles voor ons doen. Wilden geven van wat ze hadden. Er werd ook telkens een beroep gedaan op de community, om dit project samen te doen. Zo heb ik het ook echt ervaren, als sámen. Ik ben de mensen in Cinya ontzettend dankbaar voor hun warmte en liefde die ze ons tijdens die drie weken hebben gegeven. De goede zorg die we ontvingen, elke dag werd er weer gezorgd voor een goede maaltijd. De huizen die voor ons beschikbaar gesteld werden.  We hebben genoten van het prachtige, groene Oeganda. Keer op keer een prachtige, onbeschrijfelijke sterrenhemel, waarbij heel veel vallende sterren, en zelfs de Melkweg, te zien waren. We hebben genoten van een prachtige safari, waarbij we heel veel dieren hebben kunnen spotten! Ook hebben we de prachtige Murchison Falls mogen bewonderen.  Het is heel leuk om te zien hoe de lokale aannemer en de lokale bevolking nu verder gaan met het bouwen van de ECD. Onze bouwleider heeft nog contact met de lokale aannemer en af en toe krijgen we wat foto's van hoe de bouw vordert. Wat fijn dat we zo samen een hoopvolle toekomst kunnen bieden aan de jonge kinderen van Cinya!  Een ervaring die onvergetelijk is. De mensen uit Cinya hebben een speciaal plekje in onze harten veroverd.  Cinya, in our hearts forever. Namens World Servants Ommen, Nicky van Dijk

terug